In het wild
Door: Ruud Kersten
Blijf op de hoogte en volg Sylphia en Ruud
16 Oktober 2015 | Verenigde Staten, Grand Canyon Village
Reizen door Amerika is ook veel wilde dieren zien. Zegt men. De eerste dagen van onze reis was daar weinig van te merken. Dat stelde ons wat teleur maar verbaasde ons ook weer niet.
In Nederland zien andere mensen dan wij wilde dieren te pas en te onpas. Wij hebben nog nooit een vos in het wild gezien, tenzij doodgereden langs de weg. Anderen vertellen dat ze uit hun hand komen eten in de duinen van Castricum. Het moet ritselen van de herten in de Kennemer Duinen, wij hebben ze nog nooit gezien. Af en toe zien we een konijntje. En ja, die Schotse Hooglanders in de Wimmenummer Duinen, die hebben we wel gezien, maar zijn die nou als wild te beschouwen?
We gaven Goran, onze trouw wandelgenoot, de schuld. Het wild schrikt zich natuurlijk een ongeluk als ze alleen al de geur van onze jachthond in het snotje kregen. Maar Goran is helemaal niet mee naar de VS. En toch zagen we geen wild. Behalve een mooi rood vogeltje in een park rond een Indiaanse monument. Het bleek een zomertangare te zijn.
Tot vandaag. Het begon er allemaal al mee dat ik de RV ternauwernood in toom kon houden toen op de weg naar de Grand Canyon een eekhoorntje overstak en even later een ander exemplaar op de middenstreep wel iets heel belangrijks had te doen. Hij trok zich in elk geval niets aan van onze aanstormende motorhome.
In het natuurpark Grand Canyon zagen we naast (vermoedelijk) een van de Californische condors en een stellers jay (een mooi blauw vogeltje met een trotse kuif) heel veel raven. Een van die zwartjakkers toonde belangstelling voor ons. Wat heet. Hij kwam ongeveer een meter van ons vandaan op een steen zitten.
Wij zaten een broodje te eten, dus ik vermoed dat hij tot disgenoot genood wenste te worden. Maar daar zagen wij toch vanaf omdat om de zoveel meter een waarschuwingsbord is geplaatst: Wilde dieren niet voederen. En eekhoorns al helemaal niet, want die schijnen daar echt een plaag te zijn. Maar we dwalen af. De raaf, een jong zo te zien, gaf het niet zomaar op. Hij maakte een gebaar dat ik met de beste wil van de wereld niet anders kan uitleggen dan als een vorm van bedelen. Hij zette zijn kopveertjes op, slaakte een kreetje dat klonk als ' Poew' en klapte zijn snavel met een tikje dicht. Aandoenlijk maar wij waren niet te vermurwen. Met moeite dan toch.
Tijdens een rit met een shuttlebus door het park wees de attente buschauffeuse ons passagiers op een elk die pal langs de weg stond te grazen. Datzelfde dier kregen we nog eens in het verzier toen we het park aan het eind van de middag verlieten. Hier betrof het zelfs een hele kudde van zeven of acht elks.
Maar het mooiste moest nog komen. Toen wij onze camper op de ons toegewezen plek op een RV parking net buiten het park hadden gemanoeuvreerd, viel ons op dat er rondom wel heel veel gaten in de grond zaten. Geen grote gaten, de diameter was een kleine 10 centimeter. Uit een van die gaten stak opeens een kopje naar buiten. Sylphia dacht aan een grondeekhoorn, ik aan iets als een marmotachtige. Hoe het ook zij, het beviel het beestje totaal niet dat wij zijn geluk kwamen verstoren. Hij schoof van onderop het gaatje waar hij uit te voorschijn was gekomen, dicht en we hebben hem niet meer terug gezien.
In Nederland zien andere mensen dan wij wilde dieren te pas en te onpas. Wij hebben nog nooit een vos in het wild gezien, tenzij doodgereden langs de weg. Anderen vertellen dat ze uit hun hand komen eten in de duinen van Castricum. Het moet ritselen van de herten in de Kennemer Duinen, wij hebben ze nog nooit gezien. Af en toe zien we een konijntje. En ja, die Schotse Hooglanders in de Wimmenummer Duinen, die hebben we wel gezien, maar zijn die nou als wild te beschouwen?
We gaven Goran, onze trouw wandelgenoot, de schuld. Het wild schrikt zich natuurlijk een ongeluk als ze alleen al de geur van onze jachthond in het snotje kregen. Maar Goran is helemaal niet mee naar de VS. En toch zagen we geen wild. Behalve een mooi rood vogeltje in een park rond een Indiaanse monument. Het bleek een zomertangare te zijn.
Tot vandaag. Het begon er allemaal al mee dat ik de RV ternauwernood in toom kon houden toen op de weg naar de Grand Canyon een eekhoorntje overstak en even later een ander exemplaar op de middenstreep wel iets heel belangrijks had te doen. Hij trok zich in elk geval niets aan van onze aanstormende motorhome.
In het natuurpark Grand Canyon zagen we naast (vermoedelijk) een van de Californische condors en een stellers jay (een mooi blauw vogeltje met een trotse kuif) heel veel raven. Een van die zwartjakkers toonde belangstelling voor ons. Wat heet. Hij kwam ongeveer een meter van ons vandaan op een steen zitten.
Wij zaten een broodje te eten, dus ik vermoed dat hij tot disgenoot genood wenste te worden. Maar daar zagen wij toch vanaf omdat om de zoveel meter een waarschuwingsbord is geplaatst: Wilde dieren niet voederen. En eekhoorns al helemaal niet, want die schijnen daar echt een plaag te zijn. Maar we dwalen af. De raaf, een jong zo te zien, gaf het niet zomaar op. Hij maakte een gebaar dat ik met de beste wil van de wereld niet anders kan uitleggen dan als een vorm van bedelen. Hij zette zijn kopveertjes op, slaakte een kreetje dat klonk als ' Poew' en klapte zijn snavel met een tikje dicht. Aandoenlijk maar wij waren niet te vermurwen. Met moeite dan toch.
Tijdens een rit met een shuttlebus door het park wees de attente buschauffeuse ons passagiers op een elk die pal langs de weg stond te grazen. Datzelfde dier kregen we nog eens in het verzier toen we het park aan het eind van de middag verlieten. Hier betrof het zelfs een hele kudde van zeven of acht elks.
Maar het mooiste moest nog komen. Toen wij onze camper op de ons toegewezen plek op een RV parking net buiten het park hadden gemanoeuvreerd, viel ons op dat er rondom wel heel veel gaten in de grond zaten. Geen grote gaten, de diameter was een kleine 10 centimeter. Uit een van die gaten stak opeens een kopje naar buiten. Sylphia dacht aan een grondeekhoorn, ik aan iets als een marmotachtige. Hoe het ook zij, het beviel het beestje totaal niet dat wij zijn geluk kwamen verstoren. Hij schoof van onderop het gaatje waar hij uit te voorschijn was gekomen, dicht en we hebben hem niet meer terug gezien.
-
16 Oktober 2015 - 06:43
Catinka:
Foto's!!! -
16 Oktober 2015 - 16:17
Marianne Nijhof:
Lieve luitjes,
Alweer even een berichtje van mij. Leuk om te lezen dat jullie weinig wild tegen komen.
Het is de wereld op zijn kop, laat ik jullie vertellen dat we vorige week een boswandeling hebben gemaakt in het waterwingebied van Vogelenzang. Een leuke bijkomstigheid was dat we veel meer herten gezien hebben dan mensen.
Ha-ha en dan gaan jullie helemaal naar Amerika!
Nou wij niet hoor, ook nog 2 verdwaalde eekhoorns gezien. Dus....goed blijven zoeken!
Geniet van al het moois, wij hebben het al gedaan.
Lieve vakantiegroet,
Marianne -
16 Oktober 2015 - 22:09
Vera:
Hoi hoi, fijn dat jullie genieten van al dat moois. Blijf maar lekker daar, hier is het herfst, geen bal aan. Verder alles goed. Liefs van ons. Vera en Wim.
-
17 Oktober 2015 - 10:56
Lies Bakker:
Een elk zien lijkt me al bijzonder. Wie weet wat jullie nog tegen komen . Geniet ervan. Groeten Lies.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
