' Adobewoning
Door: Ruud Kersten
Blijf op de hoogte en volg Sylphia en Ruud
23 Oktober 2015 | Verenigde Staten, Chinle
Wanneer je Amerikanen vertelt waar je vandaan komt, gebeurt het geregeld dat er een de hand voor de mond slaat en vraagt: Hoe is het nou om onder zeeniveau te leven. Nou ja, afgezien van de vele regen houden we het tot dusver droog, zeggen wij dan droogjes. Amerikanen kunnen er dus niet over uit dat er een volk is dat er een sport van heeft gemaakt land af te nemen van de zee en doodleuk onder water te leven.
Wij op onze beurt zien in Amerika rare dingen gebeuren. Je moet maar in zo'n New-Yorkse wolkenkrabber willen wonen, bijvoorbeeld, zo hoog dat je niet eens bij het raam kunt gaan staan zonder van de hoogtevrees het zweet in je handen te krijgen. Geef ons ons huis met ons tuintje maar.
De afgelopen dagen waren we in Hopi-gebied. Het conservatieve deel van dat volk bewoont huisjes die die betiteling volgens onze maatstaven niet verdienen. Het is niet eens zozeer armoe (hoewel de meesten absoluut onder bijstandsniveau leven), het is meer de traditie.
Vandaag ontmoetten we een Navajo. Hij sprak ons aan toen wij stonden bij Canyon de Chelly (dat spreken ze hier om onnaspeurbare redenen uit als 'sjee') een hogan te bekijken. Dat is een rond optrekje van hout waarvan het dak bedekt is met modder. In zo'n huisje dat slechts een vertrek omvatte, woonden ooit hele Navajo-gezinnen. Wij zouden er wellicht aardigheid in hebben om er twee weken vakantie in te vieren. De man had er zijn hele jeugd in doorgebracht. Hij had er goede herinneringen aan, zei hij.
Wij daalden af in de canyon. Tweehonderd meter diep. Er is daar niets dan stenen, water (van een modderig riviertje) en ook wel wat groen. Niet wat je noemt een omgeving waar wij zouden willen wonen. Toch zijn er mensen, Navajo, die dat heden ten dage nog doen. We kwamen ze onderweg tegen, de bouwsels waarin deze zonderlingen verblijven. Een hoganachtige geval, een schuurachtig ding van misschien 10 vierkante meter. Over een paar weken valt hier de winter in en die zijn hier nog van het krachtige soort. Brrr.
Een combinatie van wolkenkrabberwonen en canyonwonen zagen we vandaag in diezelfde Canyon de Chelly. Duizend jaar geleden woonden hier ook Indianen, de voorvaderen van al die stammen die nu nog in Amerika bekend zijn. Die woonden in stenen huizen, zogenaamde adobewoningen. Die stonden evenwel niet gewoon op de grond. In een canyon als deze zochten ze een holte of spleet uit in de rotswand. En dat dan op tientallen meters hoogte. We zagen complexen waarvan we ons in gemoede afvroegen hoe ze in hemelsnaam bereikbaar waren. Een van de theorieën in antwoord op de vraag waarom ze dat deden, is: veiligheid. De vijand was van verre te zien en kon er moeilijk bij.
Wij simpele zielen zeggen dan: geriefelijk is anders. Geef ons ons huisje met tuin onder zeeniveau maar.
Wij op onze beurt zien in Amerika rare dingen gebeuren. Je moet maar in zo'n New-Yorkse wolkenkrabber willen wonen, bijvoorbeeld, zo hoog dat je niet eens bij het raam kunt gaan staan zonder van de hoogtevrees het zweet in je handen te krijgen. Geef ons ons huis met ons tuintje maar.
De afgelopen dagen waren we in Hopi-gebied. Het conservatieve deel van dat volk bewoont huisjes die die betiteling volgens onze maatstaven niet verdienen. Het is niet eens zozeer armoe (hoewel de meesten absoluut onder bijstandsniveau leven), het is meer de traditie.
Vandaag ontmoetten we een Navajo. Hij sprak ons aan toen wij stonden bij Canyon de Chelly (dat spreken ze hier om onnaspeurbare redenen uit als 'sjee') een hogan te bekijken. Dat is een rond optrekje van hout waarvan het dak bedekt is met modder. In zo'n huisje dat slechts een vertrek omvatte, woonden ooit hele Navajo-gezinnen. Wij zouden er wellicht aardigheid in hebben om er twee weken vakantie in te vieren. De man had er zijn hele jeugd in doorgebracht. Hij had er goede herinneringen aan, zei hij.
Wij daalden af in de canyon. Tweehonderd meter diep. Er is daar niets dan stenen, water (van een modderig riviertje) en ook wel wat groen. Niet wat je noemt een omgeving waar wij zouden willen wonen. Toch zijn er mensen, Navajo, die dat heden ten dage nog doen. We kwamen ze onderweg tegen, de bouwsels waarin deze zonderlingen verblijven. Een hoganachtige geval, een schuurachtig ding van misschien 10 vierkante meter. Over een paar weken valt hier de winter in en die zijn hier nog van het krachtige soort. Brrr.
Een combinatie van wolkenkrabberwonen en canyonwonen zagen we vandaag in diezelfde Canyon de Chelly. Duizend jaar geleden woonden hier ook Indianen, de voorvaderen van al die stammen die nu nog in Amerika bekend zijn. Die woonden in stenen huizen, zogenaamde adobewoningen. Die stonden evenwel niet gewoon op de grond. In een canyon als deze zochten ze een holte of spleet uit in de rotswand. En dat dan op tientallen meters hoogte. We zagen complexen waarvan we ons in gemoede afvroegen hoe ze in hemelsnaam bereikbaar waren. Een van de theorieën in antwoord op de vraag waarom ze dat deden, is: veiligheid. De vijand was van verre te zien en kon er moeilijk bij.
Wij simpele zielen zeggen dan: geriefelijk is anders. Geef ons ons huisje met tuin onder zeeniveau maar.
-
23 Oktober 2015 - 16:14
Tonny:
Zo zie je maar: blijkbaar letten de oorspronkelijke bewoners op heel andere zaken en hechten ze waarde aan een heel ander idee van comfort of luxe. Misschien is het ook het aloude 'wat men niet kent, mist men niet' waardoor ze genoegen nemen met iets waar de westerse mens bij fronst?
Ze hebben zich er een kleine eeuwigheid mee gered, dus hoe slecht wonen zal het zijn? -
26 Oktober 2015 - 10:17
E.Bakker:
weer een hele belevenis. Veiligheid voor alles, maar niets voor ons toch.groeten .
-
27 Oktober 2015 - 16:08
Catinka:
Je hebt altijd net iets meer nodig dan je heden bezit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
