W-day

Het is af, het is rond, het is mooi geweest. Na deze dag - Sylphia noemde 'm D-day, maar het was eigenlijk W-day - kunnen we naar huis.
Morgen, donderdag, nog even wat Hopi-art scoren, vrijdag onderweg naar Phoenix nog een of twee toeristische attracties doen. Zaterdag vliegen, zondag hopelijk ontbijten met onze dochters.
Wat een dag weer. De Wave stond op de rol. Gelukkigerwijs stond dit 'uitje' als allerlaatste geprogrammeerd. Want mooier kun je een vakantie niet afsluiten.
Het was wel zwaar. Alles bij elkaar zo'n 12 kilometer over moeilijk terrein, zonder gids, voor onervaren hikers als wij bleek het een hele opgave. Maar... het was zeeeeer de moeite waard. We laten deze keer de foto's maar voor zichzelf spreken. Op dit moment zijn we niet vooruit te branden. En soms moet je je niet in bochten willen wringen en gewoon deemoedig je minder houden.
Op een van de foto's is Sylphia te zien die de eer werd gegund als eerste de Wave te betreden. En nee, ook deze keeer hield ze het niet helemaal droog. Een Japans (?) paar dat het zag gebeuren, begreep daar niets van. Ruud wel, wetende hoe graag zijn meissie deze naturkunst wilde zien.

Nog even terugkomen op een van de foto's van gisteren, want daar zit een verhaal aan vast.
Op de foto zie je twee zandstenen torens tegen elkaar staan. De Hopi hebben er een bijnaam voor: Twin Towers. Volgens onze gids Bertram is er een verband tussen deze zandsteensculpturen en de sinds nine-eleven niet meer bestaande Twin Towers in New York. De ontwerper van de Twin Towers heeft destijds enige tijd in Hopi-land rondgezworven om voor zijn werk inspiratie op te doen. De twee 'towers' in Hopi-land hebben volgens Bertram de bezieling opgeleverd voor het New-Yorkse complex.