Een spraakwaterval

De kennismaking met Hopi-land verloopt als volgt.
Vanuit Navajo-territorium (dat het Hopi-reservaat geheel en al omsluit) rijd je een gebied binnen dat totaal leeg is. Pas na een mijl of 35 kom je de eerste bewoning tegen. Wat half verwilderde paarden en koeien is alle levende have die je op dat eerste stuk tegenkomt. Lange, rechte, golvende wegen over uitgestrekte vlaktes. Aan de einder bergen, of kliffen. Amerika, Zoals we dat van de plaatjes kennen.
Vraag: wat bezielt de Hopi om zover van de bewoonde wereld te gaan wonen. Het antwoord is simpel. De drie mesa's (zeg maar tafelbergen) waarop ze wonen zijn al meer dan 1100 jaar hun thuis. Overigens is er een contingent Hopi's dat wel degelijk dichterbij het vuur zijn gaan zitten. Moenkopi, waar wij logeren is een Hopi-enclave in Navajo-gebied.
We hebben maandag en dinsdag rond gebanjerd in Hopi-land. De eerste dag bezochten we de oudste nederzetting, Walpi. Het alleroudste deel van dit gehucht mochten we niet zonder gids in. We kregen een vrouwelijke gids mee. Hopi-vrouwen zijn, zo is ons opgevallen, wat stugger in de omgang dan de mannen. Deze maakte daarop geen uitzondering. Maar onvriendelijk was ze nu ook weer niet en ze stopte ons vol met info.
Indrukwekkend deze pueblonederzetting. Vanuit onze beleving onvoorstelbaar dat hier mensen hebben kunnen wonen. Eenvoudig als omschrijving van deze huisjes is nog zwaar overdreven. Het staat nu overigens leeg, de Hopi's die er ooit hebben gewoond zijn verhuisd naar iets geriefelijker huizen. Maar ze wonen nog steeds op of pal naast de mesa waar ze zijn geboren.
De meesten leven van de landbouw (ze verbouwen op traditionele wijze verschillende soorten mais) en van de kunst. Hopi's zijn meesters in houtsnijkust, pottenbakken, manden vlechten, weven, sieraden maken. Sylphia (en Ruud intusen ook), is dol op de katchina's en de potten. Katchinas zijn uit hout gesneden poppen die als kinderspeelgoed dienst deden en ook nog wel doen. Tijdens de rondleiding hielden we verschillende keren halt bij tafeltjes waar de kunstenaars hun waar hadden uitgestald. We zagen de prachtigste spullen, maar hielden nog even onze plas op. Donderdag, de laatste dag dat we hier zijn, gaan we brassen!
Vandaag, dinsdag, gingen we met een gids dieper het gebied en de materie in. De man, een volbloed Hopi natuurlijk, bleek een spraakwaterval. De hele dag bestookte hij ons met informatie. We bezochten onder meer een site waar phetrogliefen te zien zijn. Dat zijn tekeningen die in de zandstenen klifwand zijn gekrast. De oudste zijn liefst 6.000 jaar geleden gemaakt. Ze geven inzicht in de geschiedenis van de Hopi's. Zo maken ze duidelijk dat de Spanjaarden die in de 16e eeuw dit gebied in trokken, geen fijne jongens waren. Maar dat wisten wij Alkmaarders natuurlijk al...
Het aardige was dat onze gids, Betram heet-ie, niet schroomde om eigen theorieën op de geschiedenis los te laten. Een mooie was wel dat de Amerikaanse kolonisten hebben geprobeerd de Indianen uit te roeien door een waterpokkenepidemie te organiseren. ,,Maar we zijn er nog'', sprak Betram droogjes.
Diezelfde Betram bleef er bijna in toen hij hoorde dat wij morgen, woensdag naar de Wave gaan. Hij heeft al diverse malen meegedaan aan de loterij die wordt gehouden om de dagvergunningen toe te wijzen. Het is hem nooit gelukt er een te bemachtigen. ,,You're very lucky!'' zei hij en ja dat vinden wij zelf ook al. Aan het eind van de middag, onze tour met Betram zit er bijna op, vloog er een red tale hawk over onze auto. Nu moet je helemaal ophouden, daar kwam het commentaar van Betram op neer. Volgens hem brengt zo'n saluut van deze vogel geluk.
Even later trapte Ruud in de oogverblindende (vandaar wellicht) canyon Colemine bijna op een anderhalve meter, lange slang. Bijna...