Ruines

Drie en een half jaar geleden waren we in een dag in het nationaal park de Grand Canyon. Op de terugweg naar Las Vegas waar we toen logeerden, passeerden wij Wupatki National Monument. Er was toen geen tijd om het te bezoeken.
Sindsdien is het park (ik schreef het al eerder: de Amerikanen hebben geheel eigen opvattingen over het begrip monument) blijven rondspoken in het brein van Sylphia. Gisteren, vrijdag, op de dag dat de terugreis een aanvang nam, was er dan wel gelegenheid voor.
Wupatki is een verzameling pueblodorpjes. Indianen kun je in verschillende categorieën onderbrengen. Een deel van hen trok niet rond, woonde dus niet in een tipi, maar bouwde huizen van steen - zandsteen uiteraard want dat is immers in dit gebied in ruime mate voorhanden.
In Wupatki zijn geen complete huizen meer te zien. Het zijn ruïnes, maar toch is het niet zo moeilijk je een voorstelling te maken van vroeger tijden. Ook al niet omdat de informatievoorziening, zoals altijd in de nationale parken in de States, weer uitstekend bleek. Vooral de vrijwilligers, die kennelijk in de VS ruim voorhanden zijn, in ieder geval in de natuurparken, maken er een sport van om je vol te stoppen met weetjes.
Gisteren bleek ook dat het maar goed was dat we destijds niet zijn afgeslagen naar Wupatki. Er is zoveel te zien, het gebied is zo groot: we hebben er bijna 5 uur rondgelopen en -gereden. Helaas hadden we geen tijd meer voor Sunset Crater Volcano, waar we wel onderlangs kwamen. Een indrukwekkende vulkaan, dat konden we - opkijkend tegen de zwarte bult - wel zien. Gelukkig leidde de weg vlak langs een voormalige lavastroom, dat wel. Een stukje natuur met waanzinnige trekjes, vonden wij: diep zwart, grillig, mysterieus. En midden in die bende groeien dan gewoon bomen en de mooiste bloemetjes. Zie de foto's ervan.
Voor de derde keer zagen we een slang, dit keer vlak voor de deur van het bezoekerscentrum. De parkwachters stelden ons gerust. Het was een gopher die niet giftig is en zich voedt met kleine dieren.
Vandaag, zaterdag, om 10 uur (19 uur Nederlandse tijd) stijgen we op van Sky Harbor, het vliegveld van Phoenix. Via Houston vliegen we aan op Schiphol waar we tegen half negen zondagochtend hopen aan te komen. We begrepen dat het bar koud is in Nederland. Het was hier vandaag zeer warm...
Daarover gesproken: het is ongelogen maar we hebben een maand lang bijna alleen maar zon gehad. Niet altijd warm, dat nu ook weer niet, maar we hebben alleen op de avond van ons bezoek aan San Francisco regen van betekenis gehad. Het was zelfs zo dat een enkele keer het weer bij onze aankomst omsloeg. Wij zijn bofkonten, zeg dat wel.