Verrassing!

Wij houden er wel van om even terzijde te stappen van gebaande paden. Je komt dan nog wel eens voor aangename verrassingen te staan.
We hoefden zondag niet ver te rijden naar ons volgende hotel. Moenkopi ligt zo'n 65 mijl zuidelijk van Page. We besloten er een dagje van te maken, een omweg te maken dus.
Pal naast Page ligt Lake Powell, een groot stuwmeer, ontstaan door de aanleg van de Glen Canyon dam. We hadden nog geen mooi uitzicht over dat meer (genoemd naar de man die destijds de Colorado River in kaart bracht), gehad. De kaart bood geen uitsluitsel over een plek vanwaar we dat uitzicht zouden kunnen genieten. Maar zie daar: aan de hoofdweg die wij nog maar net volgden, stond een bordje. We werden beloond met een waarlijk schitterend uitzicht over dat meer.
En paar mijl verderop weer zo'n bordje, nu verwijzend naar Lonely Rock. De weg bleek ons te voeren naar een recreatiestrand aan de boorden van Lake Powell. De eenzame rots was een puist midden in het meer. 'n Ydillisch plekje. Wat ons Hollanders helemaal beviel, was dat de toegang vanwege de week van de natuurparken gratis was. Anders hadden we 15 dollar elk moeten betalen... Dat was kortom dubbel genieten daar. Maar... ,,Als dat zo doorgaat schieten we geen meter op'', sprak Sylphia nuchter.
En het ging zo door.
Weer een paar mijl verder een bezoekerscentrum van een natuurpark (het wemelt van de natuurparken in de VS). Daar was een kleine maar belangwekkende tentoonstelling over dinosaurussen te zien. Het gebied waarin wij waren staat bekend om zijn rijke bodemschatten in dit opzicht. Er zijn inmiddels zon 3500 vondsten gedaan. Enkelen daarvan waren in het bezoekerscentrum te zien. Fascinerend om zover in de tijd terug te kunnen kijken.
De dienstdoende (enthousiste, ze zijn overal zo enthousiast) natuurparkwachter in het centrum bevestigde ons dat een weggetje dat wij wel op de kaart hadden kunnen ontdekken en dat dwars door het natuurgebied leek te lopen, met onze four wheel drive goed te doen zou zijn. Het was dezelfde weg die wij woensdag deels moeten volgen om bij de Wave te komen. Een ruige weg, voor onze begrippen, maar ook weer de heel erg mooie. Weer zo'n verrassing die dit land al wekenkang telkens weer bereidt.
Dat we uiteindelijk bij de Navajo-bridge kwamen was dan weer geen surprise want onze opzet. Het stalen gevaarte (inmiddels verdubbeld want de originele voldeed niet meer aan de eisen van het moderne, veel zwaardere verkeer) overspant de Colorado-river ruim 10 mijl ten zuiden van de brug bij de Glen Canyon dam en is van groot belang voor de verbindingen tussen Ariina en Utah. 142 meter diep onder je zie je de rivier rustig stromen. ,,Ja, ja, dat lijkt wel rustig vanaf deze hoogte, maar als je met je bootje op het water zit is het een ander verhaal'', zegt Sylphia.
Niet echt een verrassing dus, deze brug, maar dat was dat restaurantje in een gehucht vlak voor de brug dat de ondoorgrondelijke naam Cliffdwellers (klifbewoners) droeg, wel degelijk. Het gehucht mocht eigenlijk geen naam hebben en stond dan ook terecht niet op onze kaart, maar het restaurantje had wel een eervolle vermelding verdiend. Alleen al omdat wij er nog niet een van dit kaliber zijn tegengekomen. Dit was zo'n restaurantje, met terras, waar je op een lome zomerse zondagmiddag de zonsondergang gaat zitten afwachten. Dat deden we niet, want we moesten toch wel verder, maar we (Sylphia) aten er eerst 'cactus eggs'. Dat zijn (let op, Catinka!) gefrituurde, gepaneerde artisjokkenbodems. Verrassend lekker.
Dat was allemaal op zondag, maar een dag eerder was er ook al een onverwacht genieten. Op weg naar Monument Valley besloten we even af te slaan naar het National Navajo Monument. Dat was geen standbeeld of zo, maar 'gewoon' een natuurpark. In dat park kregen we voor 't eerst - tot groot genoegen en van Sylphia - pueblowoningen te zien. Die waren gebouwd in een soort grot in de wand van een steile klif. Ze werden ooit bewoond door Indianen. Onvoorstelbaar dat mensen op zo'n plek wilden wonen. Maar ja, dat waren andere tijden.

En ... Monument Valley dan? Voor de onwetenden: dat is een enorme vlakte met daarin een aantal zandstenen puisten. Fantasierijke mensen hebben er namen aan gegeven. Zo is er een Elephant Butte en een Camel Butte. Een andere formatie heet Three Sisters. Indrukwekkend, zeker. Maar om wild enthousiast als Bob was die wij bij de pueblowoningen ontmoeten, zijn we niet. Zijn we na weken lang van de ene in de andere verbazing te zijn gevallen, een beetje blase aan het worden? We hopen van niet, want in Hopiland staat ons nog zoveel moois te wachten...

(Overigens begon Ruud zondag de dag met de 2-1 zege van Ajax op Twente. Je kunt je een slechtere start bedenken. Kampioenen!!!!)

(Overigens 2: Sylphia ging vandaag in het oranje. Ik heb nog niet gelezen dat onze vorstin nu eindelijk haar aftreden heeft aangekondigd - dat zou een verrassing zijn geweest...)