Rondlopen in internetplaatjes

We zitten nu midden in het gebied dat bekend staat om z'n roodkleurige (soms vermengd met andere tinten) zandsteen. Dit is Arizona. Iets van 160 miljoen jaren geleden golfde hier een uitgestrekte zee. Onder druk van de waterkolom zijn grote hoeveelheden zand in immense pakketten zandsteen veranderd. Het is een vrij zacht gesteente: wind en regen en zonneschijn werkten er door de eeuwen heen flink op in. Wat dat voor een spectaculaire resultaten geeft, kunnen we hier zien.
In 2008 waren wij al in de Grand Canyon, die vlakbij bij Page ligt, waar wij nu logeren. Iedereen kent die canyon wel, maar ooit wel eens gehoord van Antelope Canyon. Wij wel in ieder geval. Sinds 2008 droomt Sylphia ervan om daar eens te mogen rondlopen. ,,Ik heb al zoveel plaatjes op internet gezien.'' Die plaatjes zijn vandaag, vrijdag, dan eindelijk realiteit, zijn we onderdeel van die prachtige plaatjes.
Maar eerst brengen we een bezoek aan de Horseshoe Bend. De rivier de Colorado stroomt hier voorbij en wel op grote diepte. Het water heeft een diepe kloof in het gesteente geslepen. Een rivier kiest zoals bekend nooit de kortste weg, hij slingert maar en slingert maar. Op deze plek vlakbij Page maakt de Colorado een bocht van 270 graden, gelijk een hoefijzer. Een prachtig gezicht.
Bij het begin van het pad dat naar het uitzichtspunt leidt, staat een bord met allerlei handzame informatie, waaronder de mededeling dat er geen hekken zijn geplaatst. Je zou dus zo de steile afgrond in kunnen lopen. Kom dus niet te dicht bij de rand, staat er, en dat is bij Ruud niet aan dovemansoren gericht. Een paar keer werpt hij zich op de knieën om de hoogtevrees binnen de perken te houden en zo toch een blik over de rand te kunnen werken. Het is grappig om te zien dat meer mensen dat doen! Veel gaan er zelfs plat op hun buik liggen...
Dan de Antelope Canyon. Hier geen sprake van diepe dieptes. Met een omgebouwde pick up truck worden we naar de site gebracht. De gids, een Navajo, leidt ons met strakke hand door de canyon (de ene na de andere groep wordt aangevoerd naar dit wonder der natuur). Hij strooit met tips voor de mooiste foto. Sylphia waardeert dat zeer, maar kiest toch vooral ook haar eigen fotomomenten en -plekjes. ,,Die foto's ken ik al van internet.''
De gids vertelt onder meer dat de kloof is ontstaan door flash floods. Het komt erop neer dat het gebiedje waar we nu lopen de bedding is van wat een woeste stroom kan zijn. Die kan vrij plotseling opkomen als het verderop in de bergen heeft geregend. Dit water, en ook weer de wind, hebben de mooiste vormen in het zandsteen uitgesleten.
We besluiten de dag maar weer met een hoogtevreesmoment. We steken de Colorado over bij de Glen Canyon dam. Een stuwdam die niet alleen dienst doet bij de opwekking van elektra, maar ook bij het reguleren van overvloedig regenwater in het voorjaar, waardoor overstromingsgevaar kan worden beperkt. Een fraai stukje techniek, en weer goed voor mooie foto's. Sylphia maakt er gemiddeld tussen de 250 en 300 per dag. We zijn nu ruim drie weken onderweg. Dus reken maar uit....

(Foto's volgen een andere keer. Het hotel waarin wij nu bivakkeren heeft een beroerde wifi-installatie)