Gekkenhuis

We zitten in het vliegtuig naar Phoenix (in de loop van de avond hopen we in Page, Arizona aan te komen) en we zijn nog steeds een beetje verbijsterd. San Francisco is de vreemdste stad die we ooit hebben bezocht. Het is ons nog nooit overkomen dat we in zo'n korte tijd zoveel weirdo's hebben waargenomen.
We zitten woensdagochtend op een muurtje aan Marketstreet ons ontbijt te nuttigen (Starbucks waar we ons ontbijt hadden gescoord, zat zoals gewoonlijk weer vol met internetters zodat er voor ons geen plaats in de herberg was), en we zien de ene na de andere bijzondere medemens voorbij trekken.
De meesten maken de indruk een tic te hebben overgehouden aan de jaren '60. San Francisco was het centrum van de Flower-periode. Wie kent niet dat schone lied van de Flowerpot Men: 'Let's go tot San Francisco'. De liefde en de drugs hebben diepe bressen geslagen in het gemoed, mensen, dat is dit vandaag de dag wel duidelijk.
Later nemen we de bus naar het strand (Ruud wilde per se de Grote Oceaan zien). De chauffeur is zo'n type die in die jaren '60 de gitarist, of misschien wel de organist, van een redelijk succesvolle band is geweest en die z'n geld aan drugs, drank en vrouwen heeft verbrast en die nu toch iets moet doen om aan de kost te komen.
Eerder op de dag wachtten wij bij Fisherman's Warf (een topattractie die draait op antieke schepen en vis) op de kabeltram. Naast ons trof een lange dunne zestiger met baard en hoed voorbereidingen om ons lijdelijke wachten met muzikaal entertainment te verlichten. De vergelijking met de chauffeur drong zich op, alleen liet deze man zien en horen dat hij daarwerkelijk en gitarist was. Waar je van de chauffeur nog kon gissen dat hij destijds succes had gehad, simpelweg omdat we niks van hem wisten, kon je van deze straatartiest vast stellen dat hij het in die jaren nooit wat kan zijn geweest. Maar talent gold in die tijd ook helemaal niet zo. Het belangrijkste was dat je een gitaar had en wat aan de snaren kon plukken. De liefde deed de rest.
Het was wel grappig, dat de straatgitarist in de clinch kwam te liggen met een andere straatartiest, zich noemende Escapeman. Duidelijk te jong om de jaren '60 te hebben meegemaakt, maar daarom niet minder gek. De gitarist had ter opwarming wat op zijn gitaar zitten pielen. Juist toen hij een staaltje van zijn kunnen ten beste wilde gegeven aan het nog immer wachten kabeltrampubliek, kwam Escapeman tussen beiden: ' Woeeehoeeeaaaa'. Escaoeman gaf hier een heel behoorlijke imatie van King Kong ten beste, maar dat bleek zijn talent helemaal niet te zijn. Hij liet zich door een handlanger omgorden met dikke kettingen. De bedoeling was dus een Houdini-act op te voeren, zo begrepen wij snuggeren al snel. Zijn wereldrecord stond op 2 minuut 10, zei hij. Terwijl de gitarist onverstoorbaar zijn gitaar bleef stemmen (zonder het geluid op zijn versterkertje te zetten; dat was wel jammer, want het had een interessante ondersteuning van de Houdini-act kunnen zijn), verbeterde Escaope-man zijn wereldrecord ruimschoots. Waarna de kabeltramwachters een gulle gooi in zijn pet deden. Hetgeen, naar wij begrepen, zeer welkom was, omdat hij daarmee zijn collegegeld kon betalen. Terwijl de gitarist laadunkend liet weten dit wel erg makkelijk verdiend te vinden en te hopen dat het publiek voor hem even genereus zou zijn (maar toen hij met de pet rond ging waren wij al lang gevlogen mer de tram, natuurlijk), vroeg Sylphia Escapeman welke studie hij dan wel volgde. ,,Fysical aid'', was het antwoord. Geen wat dat inhoudt (we bedoelen maar: hij kan net zo goed een gigolo zijn) maar als je jezelf binnen 2 minuut 10 van je kettingen weet te bevrijden heb je volgens ons voor jezelf geen kennis van fysieke hulp nodig. Maar, het is waar, dan toon je wellicht wel het talent om anderen fysiek te helpen. Op welke manier dan ook.
Dit zijn dan vroljke stemmende idoten waarvan San Francisco wemelt. Veel erger zijn de horden daklozen die in het centrum van de stad ronddarren. Volgens een bediende van ons hotel zijn vorig jaar busladingen vol gedeporteerd vanuit New York naar San Francisco. New York wilde van ze af en San Francisco heeft immers een naam hoog te houden als het gaat om het liefdevol opnemen van de zwakkeren in de samenleving. Ze hebben daar ongeveer de nachtopvang voor daklozen uitgevonden.
De politie doet tegen dit probleem niet veel meer dan de daklozen weg sturen van muurtjes die 'private property' omheinen. Dat betekent wel dat wij ook moet vertrekken, waarbij hij zich tegenover kan verontschuldigt met 'Ik kan natuurlijk geen onderscheid maken'. Daarmee gaf hij duidelijk aan ons in ieder geval niet als daklozen te zien, hetgeen toch wel een hele
luchting was want we voelden ons na de belevenissen van de vorige dag aanvankelijk niet op ons best.
We zijn maar een dag in San Francisco geweest maar het is in ons brein een kakafonie van indrukken. We proberen de mooie beelden die we toch ook van de stad hebben, op de drukke zenuwbanen voorrang te verlenen. Hoogtepunt van de dag: de kolonie pelikanen die op een paar rotspunten bij het strand bleken te huizen. De eilandjes waarop ze zaten heten Seal Islands, maar we hebben helaas geen zeeleeuwen gezien. En ook geen walvissen die toch met enige regelmaat dicht onder de kust langs trekken. Maar laten wel wezen, pelikanen zie je niet elke dag. We waren meer dan tevreden met dit slotakkoord van een (te gekke) dag.
Vandaag , donderdag, zijn we na een voorspoedige reis per vliegtuig en auto aangeland in Page, Arizona. Dat is midden in het Indianen-gebied. Daarmee zijn we begonnen aan het laatste deel van onze bijzondere reis.