De Grote Oversteek

De Grote Oversteek is voltooid. Dinsdagavond laat heeft Amtrak ons afgeleverd in San Francisco. Daarmee is een grote wens van Ruud in vervulling gegaan.
De treinreis met de California Zephyr van Chicago naar Emeryville (een voorstad van San Francisco; het laatste stukje hebben we per bus afgelegd) stond in een boek dat Ruud van Catinka (of was het Sinterklaas?) had gekregen. Die reis zou ik heel graag een keer willen doen, liet Ruud onmiddellijk weten.
En waarom dan wel? Om diverse redenen, waarvan er een was: de historie van deze lijn. Het stuk tussen Omaha en Emeryville was de eerste spoorlijn in de jonge Verenigde Staten. De aanleg ervan is een belangrijk hoofdstuk in de pioniersgeschiedenis van de VS. Net als bij onze Afsluitdijk werd van oost en west naar elkaar toegewerkt. In 1847 werden de twee spoorlijnen (die door twee verschillende spoorwegmaatschappijen werden aangelegd) aan elkaar geknoopt. De foto van de Golden Spike die we eerder al hebben geplaatst bij ons verslag over ons bezoek aan het Pioniersmuseum in Salt Lake City, was de ceremoniële laatste spijker die in de bielzen werd gejaagd.
De spoorwegen namen in die dagen een enorme vlucht. De trein was het belangrijkste vervoersmiddel want veel sneller dan paard en wagen. Sinds de uitvinding van de automobiel heeft de trein veel ingeleverd. Dat wil zeggen, het personenvervoer. In de VS is het goederenvervoer per spoor, verzorgd door Union Pacific, een grote speler. En dat merk je als treinreiziger. Het vrachtvervoer heeft gewoon altijd voorrang op personentreinen. Hetgeen kan leiden tot excessen.
Vanochtend zaten we aan het ontbijt met een vitale, 75-jarige mevrouw uit Sacramento. Die vertelde dat ze eens met Zephyr op weg naar huis was. ,,We waren op een half uur van de bestemming, toen er plotseling halt werd gehouden. Vervolgens hebben we daar acht uur stil gestaan. En waarom? Er zat een goederentrein op ons spoor, waarvan de machinist toe was aan zijn wettelijk verplichte acht uur rust...''
Zulke gekkigheid hebben wij niet meegemaakt, maar dat wil niet zeggen dat wij niets van dit soort ellende (vertragingen dus) hebben meegekregen. Onderweg kregen we inderdaad met enige regelmaat via de intercom mee, dat we moesten wachten op een vrachttrein.
Maar de zwaarste vertraging die wij meemaakten, had een andere oorzaak. De Zephyr rijdt maar een keer per dag, maar kennelijk is het plannen van werkzaamheden aan het spoor niet mogelijk zonder het treinverkeer overlast te bezorgen... Het lijkt ProRail wel.
Wij wisten al voor ons vertrek naar de VS, dat de trein vanuit Salt Lake City vanwege dat soort arbeid een kleine drie uur later zou gaan dan de vertrekstaat aangaf, namelijk op het onchristelijk tijdstip van 2.15 uur 's nachts! 's Morgens had Ruud nog op de Amtrak-site gecheckt of dat tijdstip nog klopte, maar toen we om 23.00 uur op het station arriveerden (na tienen is vrijwel alles dicht in SLC), kregen we de fijne mededeling, dat de trein een nieuwe, enorme vertraging had opgelopen. We zouden op z'n vroegst om 4.30 uur vertrekken. Het werd uiteindelijk 5.30 uur...
We kunnen je verzekeren dat zo lang wachten op een onooglijke station van Amtrak (we hebben prachtige stationsgebouwen gezien, maar die waren van Union Pacific en zijn niet mee overgegaan naar Amtrak toen UP in de jaren '70 zich op het vrachtvervoer ging concentreren) geen pretje is. Een fatsoenlijk dutje doen is er niet bij!
Maar 'elk nadeel heb z'n voordeel', zo zei de conducteur vrij vertaald: we hebben vandaag bij daglicht fraaie landschappen doorkruist die we anders vanwege nachtelijke duisternis niet zouden hebben gezien.
Al met al hebben we toch heerlijk gereisd met Amtrak. We hebben met de trein 2438 mijl (4000 kilometer) afgelegd door de ruigste, meest fascinerende landschappen waar je je als bewoner van dat kikkerlandje aan de andere kant van de oceaan geen voorstelling kan maken.
Aan boord hebben we heel veel interessante mensen gesproken. Vanmorgen nog een chef kok die met ons de wereldpolitiek in het algemeen en de Amerikaanse en Nederlandse politiek in het bijzonder door nam. Ook had hij nog wel wat tips hoe nog 25 jaar aan je huwelijk vast te plakken. Bovendien gaat hij ons wat recepten mailen. Ik heb hem typisch Nederlandse recepten beloofd. Van boerenkool met worst had hij nog niet gehoord.
Kortom, het was fijn met de California Zephyr te reizen. Dus: dank je wel, Catinka!