Uilskuikens

,,We worden grandioos in het ootje genomen. Ze hebben overal promotieposters opgehangen om ons te laten denken dat het echt is.'' Sylphia weet het mooi te zeggen.
Maandag, bezochten we Antelope Island. Dat eiland ligt in het Great Salt Lake, een meer dat juist ten noorden van Salt Lake City ligt. Het heet niet voor niets Salt Lake. Het water is zes keer zouter dan dat van de Noordzee.
De mormomen hebben geprobeerd er iets van te maken op het eiland. Dat is niet gelukt. Het is nu een groot natuurgebied. Daar hebben we deze dag volop van kunnen genieten.
De vergezichten die aan bijna alle kanten worden gedomineerd door (besneeuwde) bergen, zijn fabelachtig. Zeker als we een ruim 90 meter hoge heuvel hebben beklommen, kunnen we onze ogen niet geloven. We begrijpen dat dit onderhand afgezaagd gaat klinken, maar het is nu eenmaal niet anders: Amerika overtreft onze verwachtingen zeer.
Maar met die uitzichten is ons verhaal van vandaag niet af. Natuur is ook dieren en die hebben we gezien! Om te beginnen een miljoen muggen en steekvliegen. Nou, laten we niet overdrijven: 900.000. We zitten onder de wondjes. Maar het ongemak van dit steekvee viel in het niet bij de pracht die rest van de faunavertegenwoordigers aan ons tentoonspreidden.
Vele tientallen bizons (ook wel buffalo's genoemd) bijvoorbeeld. Die leven daar semi in het wild. Ze zijn een eeuw geleden uitgezet. Het zijn er nu tussen de 600 en de 700. Een keer per jaar worden ze bijeen gedreven (door cowboys, Indianen zetten ze voor zover ons bekend niet in) om te worden gevaccineerd. En uitgedund... Het enige wat Ruud ietwat teleurstelde was, dat deze indrukwekkende dieren niet overgingen tot een onvervalste stampede.
Al trekkend over het eiland zagen we ook antilopen, we zagen een coyote. We zagen talloze vogels van divers pluimage. Konijnen zagen we ook, alsmede - nota bene in de tuin van een tot museum getransformeerde ranch - een slang. Wat voor slang weten we niet, of hij giftig was dus ook niet, maar hij was deze middag betrekkelijk ongevaarlijk want erg traag. Hoe dat kwam konden we wel zien. Zijn middenlijf was ernstig dik: hij had kennelijk zojuist een muisje of zoiets verschalkt.
Het ontroerendste moment deed zich voor in een mini-bosje op de ranch. Een bordje bij de entree gaf aan dat we stil moesten wezen want er zouden in het bosje uilen broeden. Zal wel, dachten wij, maar het bleek waar! Ergens in een boom hadden mensen een kist gemonteerd. Daar had en uilenpaar dankbaar gebruik van gemaakt. Vanuit de hoogte keken ons drie uilen (twee jongen en een volwassen exemplaar) ons aan. Wat een feest om dat te zien. Sylphia:
,,Ik vergeet soms adem te halen. Ik ben er kortademig van.''