Dichte deur

Vandaag, dinsdag, zouden we onze treinreis pas om 11 uur in de avond vervolgen. Veel tijd dus om Omaha verder te verkennen. We zagen op internet dat we de bagage in bewaring konden geven op het station. Aldus stonden we om rond half elf 's morgens op het station. Voor een dichte deur...! Het station bleek pas om half tien 's avonds open te gaan. Er komt kennelijk maar een trein per dag langs, te weten die van 23.05 naar Denver.
Onze taxichaffeur, Mustafa, die ons al een paar keer had gereden en dat ook deze ochtend had gedaan, was alweer weg. Wat nu? We hadden geen idee op welke andere plek we de bagage veilig achter zouden kunnen laten. Snel Mustafa gebeld, die gelukkig nog niet ver weg was. Hij keerde terstond om. Hij stelde voor de bagage naar zijn huis te brengen en ons boeltje en ons 's avonds bij het station af te leveren. Hij bleek niet zover van ons hotel te wonen, vrij ver van het station dus, maar hij wilde geen rit in rekening brengen. ,,Ik ben moslim. Ik vind dat ik mensen moet helpen.'' En hij voegde er aan toe: ,,We zijn vrienden nu.''
Inderdaad was er tijdens de ritten met hem een zekere verstandhouding ontstaan. We vertelden elkaar over onze families, wat we doen in het dagelijkse leven over de reputatie van moslims in het algemeen en die van moslims in Nederland in het bijzonder. Geert Wilders kende hij niet. We hopen dat dat zo blijft.
Mustafa troonde ons mee naar zijn huis, in een nette buitenwijk van Omaha. We maakten kennis met zijn vrouw en twee van hun drie kinderen. Er is een vierde op komst, onthulde Mustafa blij. Hij denkt zeker te weten dat het een zoon wordt, de tweede.
Nadat onze Somalische vriend ons had gedropt in het centrum, bezochten wij eerst een van die fraaie historische gebouwen. In deze is een galerie gevestigd, alsmede een aantal ateliers. We troffen het niet echt: ze waren aan het verbouwen. Er was maar een kleine expositie. Waarvan we evengoed hebben genoten.
Ons volgende doel was het Durham-museum waar we niet alleen van de plaatselijke historie kennis konden nemen, maar ook van de geschiedenis van de spoorwegen. De aanleg van de eerste anscontinentale spoorweg in Amerika begon in Omaha. Het museum is gevestigd in een voormalig stationsgebouw. Dat echt ongelooflijk mooi is. Geheel opgetrokken in art deco, deed het ons verbijsterd rondkijken. Schitterend. Vlak erbij is het huidige station van Amtrak te vinden. Vergeleken met het historische station een aanfluiting. En dan drukken we ons nog mild uit.
We besloten de dag met een wandeling over de fraai vormgegeven voetgangersbrug die over de Missouri is gespannen. De rivier vormt de grens tussen de staten Nebraska (waarin Omaha ligt),en Iowa. Midden op de brug is een streep getrokken. Ter weerszijden zijn de namen van de beide staten gekalkt. We hebben met een been in elke staat gestaan. Grappig.
Spannend vond Ruud het nog wel of Mustafa zou komen opdagen. We zouden hem de seintje geven als we zover waren naar het station gebracht te worden. Maar toen Ruud belde kreeg hij de voicemail. Maar een volgend telefoontje werd keurig beantwoord. Goed een half uur later stonden we op het station. Op naar Denver.