Superlatieven

En weer hadden we sneeuw. Pakken en pakken!
De hellingen van de Rocky Mountains die we vandaag, donderdag, doorkruisten, lagen nog vol met sneeuw. Een enkele skihelling was nog open. Onderweg mochten we er even uit: vest aan, jas aan, het zou wel koud zijn. Dat viel wel mee. Ook op meer dan 2000 meter hoogte bleek het voorjaar aangebroken. De natuur echter was zo te zien daarvan nog niet helemaal overtuigd. Leek het in Denver woensdag wel zomer, zo groen, hier midden in de bergen was alles nog grauw, kaal.
Hoe beschrijf je zo'n treinreis door dit tot de verbeelding sprekende bergmassief? Adembenemend komt nog het dichtste bij (ook al letterlijk door de ijle lucht - ik zie trouwens opeens dat mijn zakje chips opgezwollen is; was Danika nu maar hier om hierover natuurkundige uitleg te geven), maar ook deze superlatief schiet gewoon ernstig tekort. ,,Oh, Ruud, het is zo mooi allemaal'', verzucht Sylphia. Als je meisje zo iets op die manier zegt... Laat ik het eens ordinair zeggen: deze treinreis - vooral dit stuk tussen Denver en Salt Lake City - is de natte droom van elke treinliefhebber.
Neem de aanloop naar de Rockies. Ver boven je zie je een goederentrein tegen de helling geplakt. Je vraagt je af: Hoe komt die daar? Is er een nog hogere spoorlijn? Enkele lussen later rijd je daar zelf! En daarna ga je nog hoger. Wat een sensatie voor plattelanders als wij zijn.
Onderweg gaan we door een tunnel van ruim 6 mijl. Het kostte de trein 10 minuten om erdoorheen te komen. ,,Mooi, dan hebben we even de tijd om wat anders te doen'', zeiden we tegen elkaar. Een sinasappeltje schillen bijvoorbeeld. En een sms-je tikken naar de beide moeders. Die we eigenlijk hoognodig even moeten bellen. Net zoals we ieder reageerder wel even persoonlijk zouden willen antwoorden. Maar daar hebben we helemaal geen tijd voor. Of anders zijn we er te moe voor. Sylphia zat woensdag in bed nog even wat in haar reisjournaal te schrijven. Ze viel met de pen in de aanslag in slaap!